Auteur: Advocaat Jens Ferner

Europese platformregulering is een veelzijdige kwestie die verschillende rechtshandelingen omvat. Deze wetten zijn van fundamenteel belang voor IT-juristen, omdat ze de basis vormen voor het begrijpen en toepassen van het juridische kader in de digitale wereld. Dit is een uitstekende illustratie van waarom IT-recht niet alleen op nationaal niveau moet worden bekeken, maar eerder in termen van Europees IT-recht.

Hieronder volgen enkele van de belangrijkste stukken wetgeving die de regulering van platforms, websites en gegevens in de EU regelen.

Het Oberlandesgericht Köln (OLG), 15 U 3/23, heeft een interessante beslissing genomen over het onrechtmatige gebruik van persoonsgegevens in reclame: Volgens het OLG moet de hoogte van de schadevergoeding op grond van de GDPR (ook) worden afgemeten aan wat gewoonlijk als licentievergoeding voor reclamegebruik wordt betaald. Het OLG verwijst expliciet naar de licentieanalogie die in Duitsland gebruikelijk is voor de beoordeling van schadevergoeding in het auteursrecht – en die ook moet worden toegepast in het gegevensbeschermingsrecht.

Licentieanalogie als basis voor schadeberekening na auteursrechtinbreuk: Bij auteursrechtinbreuken wil men meestal de schade berekenen op basis van de zogenaamde licentieanalogie. Het idee van deze licentieanalogie in het Duitse recht is dat de inbreukmaker op een recht niet in een betere positie mag verkeren dan de rechtmatige gebruiker – en wordt dan behandeld alsof men een behoorlijke licentie heeft afgesloten, waarvoor natuurlijk een vergoeding moet worden betaald. Maar hoe wordt deze licentie gemeten?

In het dagelijks leven kom ik vaak leken tegen, maar ook advocaten, die duidelijk niet op de hoogte zijn van de details van de licentieanalogie. Ze hebben eerder de neiging om de berekening van schade te verwarren met de schematische toepassing van een aantal vergoedingsrichtlijnen. In het volgende zal ik wat uitleg geven over de toepassing van de licentie analogie in het auteursrecht.

De zaak van de regionale rechtbank van Keulen, 33 O 39/20, betrof het verkrijgen van bedrijfsgeheimen door middel van reverse engineering op biologisch gebied (het ging om het verkrijgen van antilichamen). De uitspraak illustreert het – herhaaldelijk onderschatte – belang van niet alleen goed opgestelde contracten, maar ook van het daadwerkelijk sluiten van het contract. Vooral deze beslissing maakt duidelijk dat bedrijven er goed op moeten letten dat hun diensten, die eigenlijk bescherming als bedrijfsgeheim verdienen, niet onbedoeld fair game worden – het is tijd om eindelijk wakker te worden en het onderwerp bedrijfsgeheimen niet langer stiefmoederlijk te behandelen!